about....

This blog is a summary of some of my collections and individual old items they own. Each of them has its own history. So this way I want to share the nostalgia of these things with others - friends.
It was very pleasant for me if someone has something from them or knows where I can find help in finding them.


Το blog αυτό αυτή αποτελεί μια συνοπτική παρουσίαση από ορισμένες απο τις συλλογές μου και από μεμονωμένα παλιά αντικείμενα που κατέχω. Το κάθε ένα από αυτά έχει την ιστορία του. Έτσι με αυτό το τρόπο θέλω να μοιραστώ την νοσταλγία αυτών των πραγμάτων με άλλους ανθρώπους - φίλους. Θα ήταν πολύ ευχάριστο για μένα αν έχει κάποιος κάτι από αυτά ή γνωρίζει που μπορώ να βρω να με βοηθήσει στην εύρεση τους.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

H ιστορία ενός... «Τίποτα»

Ο κ. Νικόλαος Μπίρης, ποτοποιός από την Τρίπολη, σκέφθηκε να συνθέσει ένα νέο κοκτέιλ, εύγεστο, ισχυρό, ελκυστικό που να προσφέρει σε εκείνους που απαντούν «τίποτα», και να το ονομάσει: «Τίποτα». Πράγματι, το «Τίποτα» παράγεται στην Τρίπολη κατ’ αποκλειστικότητα και έχει τύχει διπλώματος ευρεσιτεχνίας με αριθμό 16836.
«Με αυτό τον τρόπο είχε αναγγελθεί η κυκλοφορία του «Τίποτα» από τις εφημερίδες του 1950».

«Η ιστορία του λικέρ ξεκίνησε το 1949 στη μικρή βιοτεχνία.  Τότε οι ποτοποιίες είχαν οικογενειακή  ατμόσφαιρα και μπορούσαν οι πελάτες να κάτσουν σε τραπεζάκια να απολαύσουν το ποτό τους, το οποίο προσφερόταν χύμα από βαρέλι. Στα προϊόντα της βιοτεχνίας συμπεριλαμβάνονταν και το ούζο και το κονιάκ τότε. Μεταξύ των πελατών ερχόταν και φίλοι. Οι κυρίες τους που ήθελαν αν δείξουν καλή διαγωγή και ανατροφή, συνήθως όταν τις ρωτούσαμε τι θα πιουν, έλεγαν τίποτα. Έτσι γεννήθηκε το «Τίποτα».

Ένα περιστατικό που συνέβη στην Καβάλα και μάλιστα τότε γράφτηκε στις εφημερίδες είναι η μήνυση που δέχτηκε ένας σερβιτόρος από μια κυρία η οποία στην παραγγελία της είπε ότι δεν θέλει τίποτα και εκείνος της έφερε το ποτό «Τίποτα». Παρεξηγημένη αυτή απευθύνθηκε στη δικαιοσύνη υποστηρίζοντας ότι ο σερβιτόρος υποτιμά τη νοημοσύνη της.


έκδοση επι δημαρχίας Δημοσθένη Σωτηρόπουλου ~2004